Thursday, September 4, 2008

ရင္ထဲကသံစဥ္ တစ္ဝက္တစ္ပ်က္


ေမ့သမီးရဲ႕ ရင္ခုန္သံေတြ ဆိတ္သုဥ္းခဲ့တာ၊ ေၾကာက္ရြံ႕စြာ တိုးတိတ္ ေနတာ ၾကာခဲ့ျပီလို႔ ေျပာရမယ္။ "သူ" ဆိုေသာ တစ္ေယာက္က မခ်စ္ဖူး ေသးတဲ႔ ေမ႔သမီးကို ခ်စ္တတ္လာေအာင္ ဆရာလုပ္ျပီး မုန္း တတ္ေအာင္ေတာ့ သင္မေပးခဲ႔ဘူး။ သူကေတာ့ အခ်စ္ သင္ခန္း စာကို အခ်ိန္ပိုင္းနဲ႔ notes ေတြထုတ္ျပီး သင္ေပးခဲ႔တာပါ။ ေမ့သမီး ကေတာ့ အခ်စ္ဆိုတာရဲ႕ ေနာက္ကြယ္က အရာအားလံုး၊ အားလံုးကို နားလည္သေဘာေပါက္ ခဲ႔ရတယ္။ သူ႔ေၾကာင္႔ အေပ်ာ္ရႊင္ဆံုးလို႔ ထင္ခဲ႔ရတဲ႔ အတိတ္ေတြကို ပိုင္ဆိုင္ခဲ႔တယ္။ ေဖ်ာက္မရေတာ့တဲ႔ ဒဏ္ရာေတြကို ႏွလံုးသားမွာ အမာရြတ္က်န္ေစခဲ႔တယ္။သူ႔ေၾကာင့္ လူေတြေျပာေျပာေနတဲ႔ အလြမ္းေတြ၊ အသည္းကြဲတာေတြ ကို မေလွာင္ ေျပာင္ႏိုင္ေတာ့ပဲ ကိုယ္ခ်င္း စာတတ္ခဲ႔တယ္။ သိမ္ငယ္နာ ၾကည္းခ်က္ ေတြနဲ႔အတူ မ်က္ရည္က် ခဲ႔သလို သ႔ူရဲ႕ၾကင္နာယုယမႈ ေတြေၾကာင့္ ေအာက္ေျခလြတ္ေအာင္ ဘဝင္ခိုက္ခဲ႔တယ္။ အို.. ေမ့သမီးကေတာ့သူနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး အရမ္းနက္႐ိႈင္းစြာ ခ်စ္တတ္ခဲ႔ တဲ့၊ အခ်စ္သင္ခန္းစာကို ထံုးလိုေခ် ေရလိုေႏွာက္ေအာင္ ကၽြမ္းက်င္ တတ္ေျမာက္သြားတဲ႔ အခ်စ္ဘေဂးလုိ႕ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ထင္ မိေအာင္ ပါပဲ။ ခုဆို သူနဲ႔ေဝးကြာခဲ႔တာ ႏွစ္ခ်ီၾကာခဲ႔ျပီေလ။ သူ႔ကို သတိရ တမ္းတ စိတ္ေတြလည္း အနည္ ထိုင္ေနပါျပီ။ ဒါေပမဲ႔ေလ ေမ႔သမီး အတြက္ေတာ့ "သူ" ဆိုတာ ႏွလံုး သားရဲ႕ အနက္႐ိႈင္းဆံုး ေနရာမွာ ေသာ့ခတ္ သိမ္းဆည္းထားတဲ႔ အမွတ္တရ တစ္ခုအျဖစ္ ရွိေန ပါတယ္ .............

Wednesday, August 6, 2008

ဆံုမွတ္မရွိတဲ့ ခ်စ္ျခင္း


အတိတ္ရဲ ့ေန႔ရက္တိုင္းမွာလည္း

နင္ကငါ့ေဘးနားမွာအၿမဲ
လက္ရွိအေနအထားမွာလည္း
အေ၀းကေန နင္အားေပးေနျမဲ
တစ္ေယာက္က တစ္ေယာက္စီနဲ႔
စိတ္ထြက္ေပါက္ရွာခဲ့ၾကေပမဲ့
နင္နဲ႔ငါ့ေလာက္
နားမလည္ခဲ့ၾကေတာ့
မာနေတြနဲ႔လြဲခဲ့ၾကတယ္
ငါ့အတြက္ေတာ့
နင့္ထက္ေတာ္တဲ့လူေတာင္
နင့္ေလာက္မေတာ္ဘူး
ငါ့အနာဂါတ္စိတ္ကူးကိုလည္း
နင္အားလံုးသိေနတယ္
နင့္ရည္မွန္းခ်က္ေတြထဲမွာလည္း
ငါ့အနာဂါတ္ေတြပါေနတယ္
ေျပာျပစရာမလိုေအာင္
ငါ့ဘ၀တစ္ခုလံုးကို နင္နားလည္ေနေပမဲ့
နင္နဲ႔ငါဟာ ဘယ္ေတာ့မွမနီးနိဳင္တဲ့
"သူငယ္ခ်င္း"ဆိုတဲ့စည္းေတြနဲ႔
ခ်ည္ေႏွာင္ခံထားရေတာ့လည္း
အဲဒီစည္းေတြကိုေဖာက္ျပီး
ခ်စ္သူဘ၀ေရာက္ခဲ့ရင္ေတာင္
အရင္ေနရာေလးေပ်ာက္မွာကို
ငါအရမ္းေၾကာက္မိလို႔ပါ
ေနာက္တစ္ေယာက္ဆိုတာရွိခဲ့ရင္ေတာင္
နင့္ေလာက္ဘယ္သူမွ မေကာင္းနိဳင္ဘူး
ဒါေၾကာင့္
သူငယ္ခ်င္းရယ္
နားလည္မွဳေလးေတြနဲ႔ပဲ
နင္နဲ႔ငါ လြဲေနရအံုးမယ္၊

Friday, July 25, 2008

ကဗ်ာကို ခ်စ္တတ္လာျခင္း


ငယ္ငယ္တုန္းက ေက်ာင္းခန္းထဲမွာ ေရွ ့ဆံုးခံုတန္းမွာေနရမွ ႀကိဳက္တယ္။ ခုႏွစ္တန္းႏွစ္ေရာက္ေတာ့ ဆရာမ
ကေနာက္ဆံုးခံုတန္းကို ပို႔လိုက္တယ္။ မေနခ်င္တဲ့ေနရာမွာ ေနခဲ့ရေတာ့ သိပ္မေက်နပ္ဘူး။ ေနာက္မွာေနရင္ ဆရာမနဲ႕ ေ၀းေတာ့ စာကိုဂရုမစိုက္လို႔ဆိုျပီး စာညံ့တဲ့လူေတြကို ေရွ ႔မွာထားတယ္။ အဲဒီနွစ္မွာပဲ ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ဆံုး ခံုမွာ ထိုင္ရျခင္းရဲ ့အရသာကို ႀကိဳက္သြားခဲ့တယ္။ စာသင္တာကို နားမေထာင္ပဲ ေငးေနတာေတြ ေတြးေနတာေတြ မ်ားလာခဲ့တယ္။ မုန္႔ခိုးစားတာတို႕ ေက်ာင္းလစ္တာတို႔လိုမ်ိဳး အက်င့္ေတြကိုပါ မလိုခ်င္ပါပဲ ရလာခဲ့တယ္ေလ။ ကဗ်ာဆိုတဲ့ အရာတစ္ခုကို ေရးတတ္လာျခင္းက အဆိုးဆံုးပဲ ။ပန္းခ်ီဆြဲလိုက္ ကဗ်ာေရး လိုက္နဲ ့အဲလိုနဲ ့ မသိမသာေနရာယူလာခဲ့ၾကတာက စာေပပဲ။ ကဗ်ာေရးလိုက္ စာဖတ္လိုက္နဲ႔ ေက်ာင္းစာဘက္ မွာအားနည္းခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္လံုး၀ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ တစ္နွစ္တစ္တန္းေအာင္လာခဲ့တယ္။ အရမ္းထူးခၽြန္မႈ ေတြနဲ႔ေတာ့မဟုတ္ဖူးေပါ့။ ဒါ ငယ္ငယ္က စာသင္ခန္းထဲမွာ ေနာက္ဆံုးခံုမွာ ထိုင္ခဲ့ရျခင္းက ငုတ္ေနတဲ့စိတ္ကူး ေတြကို ေဖာ္ထုတ္ေပးလိုက္တာလား ေသခ်ာမသိေပမယ့္ စာရူးတစ္ေယာက္ေတာ့ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ညဘက္ မအိပ္ဘူး ကဗ်ာေတြ ခိုးေရးတယ္။အိပ္ပ်က္ညေတြကို ႀကိဳက္တတ္လာတယ္။ တစ္ေယာက္တည္းေနရတာကို ပိုႀကိဳက္လာတယ္။ ကိုယ္လူေတြနဲ႔ ေ၀းမွန္းမသိေ၀းေ၀းသြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ နီးလာခဲ့တယ္လို႔လဲေျပာလို႔ ရပါတယ္။ လူခ်င္းမနီးေပမယ့္ လူ႔စိတ္လူ႔အထာေတြကို နားလည္တတ္စ ျပဳလာခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းသင္ခန္းစာ ထဲမွာ မသင္ရတဲ ့ေလာကႀကီးအေၾကာင္းကို စိတ္၀င္တစားနဲ႔ သိခ်င္လာတယ္။ စာအုပ္ေတြထဲမွာ ရွာၾကည့္ ေနတယ္။ စာကေပးတဲ့ ရင့္က်က္မွဳက လက္ေတြ႔မွာလည္း အသံုးတည့္တယ္လို႔ ေျပာလို႔ရပါတယ္။ စာေပက ေပးတဲ့အသိက ဘ၀ကို ရင္္ဆိုင္ျဖတ္သန္းဖို႔ အားေတြျပည့္၀လာေစနိဳင္တယ္။ ခံနိဳင္ရည္ရွိလာတယ္ေလ။ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေက်းဇူးတင္တယ္ စာဖတ္ခ်င္တဲ့စိတ္၊ စာေပခ်စ္စိတ္ေလးရေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးလိုက္တဲ့ အေတြး ေလးကိုေပါ့။ တစ္သက္လံုးေပ်ာ္ခ်င္ သစ္ပင္စိုက္လို႔ဆိုရိုးရွိေပမယ့္ အမွတ္မထင္ သဘာ၀ေဘးအႏာၱရာယ္နဲ႔ ႀကံဳလာရတဲ့အခါ အဲဒီေပ်ာ္ရႊင္မွဳေတြက ပါသြားတတ္တယ္။ စာေပကေတာ့ ဘာေတြတိုက္စားတိုက္စား မရဘူး ေလ။ ဖတ္ထားတဲ့ အသိဥာဏ္ေတြက အၿမဲက်န္ေနခဲ့မယ္၊ စာအုပ္ေတြကိုပဲ ေဖ်ာက္လို႔ရမယ္၊ သိေနတဲ ့အမွန္ တရားေတြကိုေတာ့ ေမ့ေပ်ာက္ခိုင္းလို႔မွ မရတာဆိုေတာ့။အင္း ... စာအုပ္ေတြနဲ႕အခ်ိန္ကုန္ရျခင္းက က်န္တာ ေတြ နဲ ့အခ်ိန္ကုန္တာ ထက္စာရင္ ေကာင္းပါတယ္ေလ။
P.S မအားေတာ့ဘူး ေနာက္မွဆက္ေဖာမယ္။

Thursday, July 24, 2008

ေန၀င္ခ်ိန္အေတြး

တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ေန၀င္ခ်ိန္ေတြေရာက္တိုင္း ေတြးၾကည့္မိတယ္။ ဘ၀ရဲ႔ေန၀င္ခ်ိန္ကေရာ ဘယ္ေတာ့ေရာက္လာ
မလဲရယ္လို့။ ကိုယ့္ဘာသာသံုးသပ္ၾကည့္တယ္ တစ္ေန႔တာ ဘာေတြလုပ္ျဖစ္လဲလို႔။ မွန္မွန္လိုင္းေပၚတက္တယ္။
ပ်င္းရင္ျပန္ဆင္းလာတယ္။အားရင္ဖိုရမ္ေတြထဲ ၀င္၀င္ကလိတယ္။ ျပီးရင္ ဘေလာ့ကိုေရးခ်င္လာရင္ေရးတယ္။
အလုပ္ရွိရင္လုပ္လိုက္တယ္။ျပီးရင္ရံုးဆင္း။ မနက္မိုးလင္းရံုးလာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ ညေနရံုးဆင္းရင္မုန္႔တီ
ဆိုင္ကိုသြား။ခုတေလာေတာ့မိုးရြာလို႔ဆိုင္ေတြကမဖြင့္ဘူး။ဟူးးးးးးးးးး နဖူးေပၚလက္တင္လို႔ရတဲ့အခ်ိန္မွာေသခ်ာ
ေတြးၾကည့္မိေတာ့ တစ္ေန႔တာအတြက္ ငါဘာေတြလုပ္ျပီးျပီလဲ။ ဘာေတြတိုးတက္လာလဲ။အေၾကြးစာရင္းေတြ လား။တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ လူမွဳေရးေတြ မ်ားမ်ားလာခဲ့။ဇာတ္လမ္းတြဲေတြၾကည့္လိုက္ ေဘာလံုးပြဲေတြထိုင္ ္ၾကည့္လိုက္နဲ႔ အခ်ိန္ေတြကုန္ကုန္လာတယ္။ ဒါမဲ႔ မိေ၀းဖေ၀းေဆြမ်ိဳးေတြနဲ႔ေ၀းတဲ့ေနရာမွာ (နိဳင္ငံရပ္ျခားေတာ့ မဟုတ္ဘူး) ေနရေတာ့ ဒါေတြကပဲ အပ်င္းေျပလုပ္ရင္းကေန ရင့္လာတဲ့အေနအထားကို ေရာက္လာျပီလို႔ထင္ မိတယ္။ဒါေၾကာင့္ ဘာလုပ္သင့္လဲ ဘာလုပ္ရမလဲ ။ လစာေလးထုတ္လိုက္ ကုန္လိုက္ မနည္းခ်ာလည္လိုက္ေန ရတဲ့ဘ၀မွာ အသားက်ေနေပမဲ ့ ၾကာေတာ့ ညည္းေငြ႔လာျပီ။ဘယ္လိုနည္းမ်ိဳးနဲ ့ရုန္းထြက္ခ်င္ေနတာလဲေတာ့ မသိဘူး။ အေ၀းဆံုးကို သာေျပးလိုက္ခ်င္တယ္ ပံုမွန္လည္ပတ္မွဳေတြနဲ ့ေ၀းတဲ့ေနရာတစ္ခုခုဆီကိုေပါ့။ အရမ္း ၾကီးတိုးတက္ေျပာင္းလဲခ်င္တာမဟုတ္ေပမဲ ့ ဘ၀မွာသာမာန္ေနထိုင္မွုမ်ိဳးနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္သြားရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ မေကာင္းဘူးထင္တယ္။ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေနခ်င္တာနဲ ့ေရာင့္ရဲတင္းတိမ္တာနဲ႔က တူမေယာင္နဲ႔ မတူဘူး။ အင္း တစ္ခုခုေတာ့လုပ္သင့္ေနတာ သိေပမဲ ့ဘာလုပ္ရမွန္းမသိတာက လူတစ္ေယာက္ရဲ ့အၾကီးမားဆံုးအားနည္း ခ်က္ပဲ။ မသိတာက ခက္တယ္ေနာ္။ရွိျပီးသားလမ္းေၾကာင္းမွာ ေလွ်ာက္ရတာကလြယ္ေပမဲ့ လမ္းသစ္ကိုရွာ ေတြ႔ဖို႔ကမလြယ္ဘူး။ေတြ႔ခဲ့ရင္ေတာင္ လူျပတ္တဲ့လမ္းဆိုျပီး မသြားရဲပဲေနမွာလား။ တစ္ေယာက္တည္းသြားရဲ ေအာင္ လုပ္ရမွာေပါ့။ တစ္ေယာက္တည္းေနတတ္တဲ ့ အက်င့္ကေကာင္းတယ္လို႔ ငါထင္တယ္။ဒါေၾကာင့္ တစ္ေယာက္တည္းပဲ ေနေတာ့မယ္။

ေတေလ

အေမမရွိေတာ့တဲ႔
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ ႔ဇာတိျမိဳ ႔ကေလးမွာ
ကၽြန္ေတာ္ဟာ အိုးနင္းခြက္နင္း
ဘယ္အရာကိုမွ ပီျပင္နိဳင္နင္းျခင္းမရွိ
ရင္ထဲက ကသိကေအာက္ျဖစ္မွဳေတြကို
ညွိႏွိဳင္းရင္း..................
ဖံုးကြယ္ရင္း................
ဟန္ေဆာင္ျပံဳးေတြနဲ႔
မိုးစုန္းစုန္းခ်ဳပ္ခဲ႔ရတဲ႔ရက္ေတြက....မ်ားျပီ
ဆိုး၀ါးတဲ့အသိဥာဏ္ေတြနဲ႔
ရိုးသားတဲ႔ အဘိဓာန္ကို
ေခ်ဖ်က္ဖို႔ၾကိဳးစားခဲ့တာအၾကိမ္ၾကိမ္
အေမမရွိေတာ့တဲ့အခ်ိန္မွာေပါ့
ကၽြန္ေတာ္ဟာေတေလတစ္ေကာင္အျဖစ္
က်န္ေနရစ္ခဲ့ျပီ
ေတေလတစ္ေကာင္အျဖစ္....
က်န္ေနရစ္ခဲ့ျပီ။

Wednesday, July 23, 2008

ၾကိဳဆိုပါ၏

အခုတေလာ ဘေလာ့ဘက္ကို ေျခလွမ္းမလွည့္ျဖစ္တာၾကာျပီ။ ေရးမယ္လို႔လုပ္လိုက္တိုင္း စကားလံုးေတြကမရွိ
ေတာ့ျပန္ဘူး။လာလည္တဲ႔သူေတြကို ဘာမွမေပးလိုက္နိဳင္မွာစိုးတယ္။ တစ္ခုခုေလးေတာ့ ေပးခ်င္တယ္။ ေပး
လိုက္တဲ့အရာကလည္း အဲဒီလူအတြက္ ေကာင္းတာေလးပဲ ျဖစ္ေစခ်င္တယ္္္္္။ ဒါေၾကာင့္ ဘာမွမေရးပဲေနတာက
မွေကာင္းမယ္ထင္ျပီး နားေနခဲ့တာပါ။ အြန္လိုင္းေပၚေတာင္ သိပ္မတက္ျဖစ္ဘူး။ က်န္းမာေရးကမေကာင္းေတာ့
လူ႔စိတ္ကလည္းမေကာင္းနိဳင္ဘူးေလ။ စိတ္ကူးေကာင္းေကာင္းေတြလည္း မထြက္လာေတာ့ဘူးေပါ့။ ေနာက္ျပီး
အခုတေလာ ဖိုရမ္ေတြထဲ ၀င္၀င္ကလိေနရတာကို ပိုၾကိဳက္လာလို႔ ကိုယ့္ဘေလာ့ကို ပစ္ထားမိတယ္။ လာလည္
သူအားလံုးကိုေက်းဇူးတင္ပါတယ္။အေကာင္းဆံုးေတြကိုပဲ အျမဲေပးဆပ္နိဳင္ေအာင္ ၾကိဳးစားေနပါတယ္။ ေနာက္
လဲလာလည္ၾကဖို႔နဲ ့ အေကာင္းအဆိုးေ၀ဖန္ေပးခဲ႔ ၾကဖို႔ကို ၾကိဳဆိုပါတယ္။

အလြမ္း

အလြမ္း.....တဲ့

လြမ္းဖူးမွ သိလိုက္ရတဲ့ အလြမ္းရယ္....
ေတာ္ေတာ္ဆိုးပါလား ...

Friday, July 18, 2008

အျပံဳးေနာက္ကြယ္၌

အခ်စ္ေရ
ေ၀းခဲ့ၾကရျပီ
ထာ၀ရအတြက္လား
တခဏပဲျဖစ္ပါရေစကြယ္
မင္းမသိတဲ့
ငါ႔ရဲ႔အခ်စ္ေတြ
မင္းမသိတဲ့
ငါ့ရဲ႔အျဖစ္ေတြ
ငါ့ရင္ထဲကေ၀ဒနာ
ဆယ္ေႏြထက္ကဲေနပါေပါ့လား။
ကြဲေၾကလုအသည္းလႊာ
ကႏၱာရအဆံုးမွာေတာ့
အခ်စ္ေရ
ၾကိတ္မွိတ္ကာျပံဳး။

မီးလွ်ံသက္သက္

ေမွးစက္ခို၀င္
သူ႔ရင္ခြင္ထဲ
တိုးေ၀ွ႔ျဖတ္သန္း
ပိုးဖလံတစ္ေကာင္လို
မီးလွ်ံသက္သက္အနမ္းကိုမွ
တမ္းတေနတတ္တာ။

အခ်စ္အတြက္
အရိုင္းသက္သက္
ရင္ခြင္ပ်က္ယြင္း
မသိျခင္းေတြကသာ
သူမသိတဲ့အလြမ္း
သူမသိတဲ့တမ္းတျခင္းေတြနဲ႔
ရူးသြပ္ေနဆဲပါေလ။

ႏွလံုးသားပဲ့ေၾကြ
လမ္းခြဲရက္စက္သြားေလလည္း
အိပ္မက္ထဲတိုး
ႏွိပ္စက္ႏွိဳးလည္း
အိပ္ပ်က္ညေတြမ်ားေနလည္းေလ
သည္တသက္မွာ
ႏွဳတ္မဆက္ပါပဲ
မီးလွ်ံထဲတိုး။

Monday, July 14, 2008

ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္

ဘ၀က တခါတခါ ကိုယ္ထင္ထားတာ ထက္ေတာင္ ၾကမ္းတမ္းတယ္။ ခ်ိဳျမိန္မွဳေတြရဲ ့ ေနာက္ကြယ္မွာ ခါးသက္
တဲ ့အရာေတြ ရွိေနတတ္တယ္။ေရာဂါေပ်ာက္ေအာင္လို ့ အ၀င္မဆိုးေအာင္ ေဆးသၾကားဖံုးထားတဲ ့ ေဆးခါးခါး
ေတြလိုေပါ့။ မေသာက္ခ်င္ေပမဲ ့ အေျခအေနအရ ၾ ကိတ္မွိတ္ ေသာက္ရတာေတြ မျပံဳးခ်င္ေပမဲ ့ ဟန္ေဆာင္ျပံဳး
ေနရတာေတြကို စိတ္ပ်က္ခ်င္လာတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေရွာင္လႊဲလို႔ ရတဲ့အရာမွ မဟုတ္ပဲေလ။ မျဖစ္သင့္ဘူး ထင္တဲ့
အရာေတြကို မျဖစ္ေအာင္ ထိန္းခ်ဳပ္ေနရတာက ပိုပင္ပန္းတယ္။ မြန္းၾကပ္တယ္။ ခံနိဳင္ရည္ မရွိခ်င္ေတာ့ဘူး။
မသိတဲ့လူဆိုရင္မသိဘူးဆိုျပီး ခြင့္လႊတ္ေပးလို႔ ရရင္ရမယ္။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္က သိေနေတာ့လည္း အသိအတိုင္း
က်င့္ၾကံနိဳင္ဖို႔ ၾကိဳးစားရေတာ့မယ္။ အခက္အခဲေတြ ကေတာ့ေနရာတိုင္းမွာ ရွိေနမွာပါပဲ။ ကိုယ္လုပ္လိုက္တဲ့
အရာတစ္ခုအတြက္ သူတပါး အဆင္ေျပရင္ ကိုယ္နာက်င္ေၾကကြဲရက်ိဳး ခံစားရက်ိဳးနပ္ပါတယ္။ အားလံုးဟာ
တစ္ဦးမဟုတ္တစ္ဦး အတြက္ေတာ့ အျဖည့္ခံေတြ ျဖစ္လာၾကရတာပဲေလ။ ကိုယ့္အတြက္ အျဖည့္ခံသက္သက္
လူမ်ိဳးနဲ ့ေတြ ႔ရသလို ကို္ယ္ကိုယ္တိုင္က အျဖည့္ခံျဖစ္ေနတဲ့ အခါလည္းရွိမယ္။

ဥပေဒမွာ သင္ခဲ႔ရတယ္ ယံုၾကည္ရန္လံုေလာက္ေသာ အခ်က္အလက္ရွိေသာ အခါမွတပါး မည္သည့္အရာကိုမွ
ယံုၾကည္ရန္အေၾကာင္းရွိသည္မမည္တဲ ့။ဒါေၾကာင့္ ယံုၾကည္မွု ရွိဖို႔ဆိုတာမလြယ္ပါဘူး။ နားလည္မွဳဆိုတာ လုပ္ယူလို႔ရေပမဲ ့ ယံုၾကည္မွု ဆိုတာက ကိုယ္ကိုယ္တိုင္က ယံုမွျဖစ္တာမ်ိဳးပါ။ တစ္ခုခုကို ယံုၾကည္ မိျပီဆိုရင္
ယံုၾကည္တဲ့အတိုင္း ျဖစ္လာရင္ ျဖစ္လာျဖစ္မလာရင္ ေတာ္ေတာ္ခံရ ခက္လိမ့္မယ္။ တခါတခါက်ေတာ့ ယံုၾကည္
မိတဲ့အတိုင္း ျဖစ္လာခဲ့တာေတြက မေကာင္းျပန္ဘူး။ ဘယ္လိုအေနအထားပဲ ျဖစ္ျဖစ္ လူတစ္ေယာက္ ဆီက ယံုၾကည္မွဳကို ရယူလိုက္နိဳင္တာဟာ အဲဒီလူရဲ ့ ဘ၀အစိတ္အပိုင္းတစ္ခုကို ရလိုက္သလိုပါပဲ။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ယံုၾကည္မွဳရဖို႔ဆိုတာ ခက္ခဲတယ္ေလ။

ေလာကမွာ မေသခ်ာဘူး ဆိုတဲ႔အရာေတြက အေသခ်ာဆံုးပဲ။ ေသခ်ာတယ္ဆိုတဲ့ အရာေတြက မေသခ်ာဘူး။
ေၾသာ္ဘ၀မွာ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တာထက္ ျဖစ္သင့္တာေလးေတြ ျဖစ္ခြင့္ရခဲ့ရင္ ေတာင္မွေကာင္းမယ္။ အေကာင္းဆံုးကို ေရြးခ်ယ္ခြင့္မရွိတဲ့ ငါ့အတြက္ အေကာင္းဆံုးက ေရြးခ်ယ္သြားပါေစလို႔ ေျပာရမလားပဲ။ ဖတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ကဗ်ာထဲကလိုေပါ့ က်ရွံုးတိုင္းသာ ငိုရပါမူ ဘယ္မွာမ်က္ရည္ က်န္မည္နည္း။ လွိဳင္းပုတ္တိုင္းသာ ျပိဳရပါမူ ဘယ္မွာေျမၾကီး က်န္မည္နည္း ဆိုတဲ့ စာသားေလးေတြက လူ႔ဘ၀ကို လွစ္ဟျပေနသလိုပါပဲ။ အရွံုးရွိရင္ အနိဳင္ရွိမယ္။ အနိဳင္အရွံုးမရွိတဲ့ အရာကေတာ့ စစ္မွန္တဲ့ ေမတၱာတရားပဲဲ ျဖစ္မယ္ထင္တယ္။ အဆင္ေျပေနတာျမင္ရင္ ကိုယ့္မွာပါ ေပ်ာ္ရႊင္နိဳင္တဲ ့ မုဒိတာစိတ္ကပဲ ကိုယ့္ဘ၀ကို ေအးခ်မ္းမွဳေပးနိဳင္မွာ ေသခ်ာတယ္။ ဘယ္အရာကိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္္ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္နဲ့ နွိဳင္းျပီးေတာ့ ကိုယ္ခ်င္းစာ စိတ္ေလးေမြးၾကည့္လိုက္ရင္ခု ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ အရာ အားလံုးဟာ ကိုယ့္အတြက္ ျငိမ္းခ်မ္းမွု ေတြျဖစ္လာလိမ့္မယ္။ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းတို့အားလံုးလည္း ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္ေလးတစ္ခုနဲ ့အရာရာကို ရင္ဆိုင္ျဖတ္သန္းနိဳင္ၾက ပါေစလို ့ ဆုေတာင္းေပးလိုက္တယ္။

Saturday, July 12, 2008

ခြင့္ျပဳပါ

သၾကၤန္အတက္ေန႔
တိုက္ဆိုင္လြန္းတယ္
မထင္မွတ္ဘဲ
ျဖတ္သန္းလာခဲ႔ရတဲ့ေနရာက
နင္ ၄ႏွစ္တာက်င္လည္ခဲ႔တယ္ဆိုတဲ႔
အသိနဲ႔တင္
ငါ႔ ရင္ေတြခုန္လာတယ္
တစ္ခါတြဲေလွ်ာက္ခဲ႔ဖူးတာက
တသက္စာျဖစ္သြားခဲ႔ျပီလား
အာၾကီး အသင္းကိုၾကိဳက္တတ္တဲ႔ နင့္ကို
ေဘာ့လံုးပြဲၾကည့္တိုင္း သတိရတယ္
Keyboard ေပၚမွာလက္ေခ်ာင္းေတြတင္ျပီး
စကားလံုးေတြကို ပထမဆံုး ဖန္တီးတတ္ခဲ့စဥ္က
ငါ ရိုက္မိတဲ့စာလံုးေတြက
နင့္ နာမည္သံုးလံုးျဖစ္ေနခဲ႔တာပါပဲ
Express ကားတစ္စင္းနဲ႔ အမည္နဲ႔တူတဲ႔
နင့္နာမည္ကို ငါဘယ္ေတာ့မွ
ေမ႔မရေသးဘူး
အညာေျမတစ္ေနရာမွာ
နင္ရွိေနတယ္ဆိုတဲ႔ အသိနဲ႔တင္
ငါေက်နပ္ေနပါျပီ
နင္ေရးေပးခဲ့ဖူးတဲ႔
ကဗ်ာေတြထဲကလို
ေကာင္မေလးကိုေတြ ႔ေနျပီလား
စံပါယ္ရနံ႔ေတြသင္းေနတဲ႔
နင့္ကဗ်ာေလးေတြနဲ႔
ခြဲခြါခဲ႔ရတာလည္းၾကာျပီ
အခ်ိန္ေတြၾကာလာတာနဲ႔အမွ်
ခံစားမွဳေတြက ေျပာင္းသြားမယ္လို႔
နင္ထင္လား
အစားထိုးၾကည့္တာေတာင္မရတဲ႔
ငါ့ႏွလံုးသားရဲ ႔ နက္ရွိဳင္းမွဳကို
၅ ႏွစ္တာ ပတ္သက္ခဲ့ဖူးတဲ့
သံေယာဇဥ္နဲ ႔တင္
နင္ျပန္လွည့္ၾကည့္သင့္တယ္
ဖုန္းထဲကေနဂရုစိုက္ျပတတ္တဲ႔
ငါ့ရဲ ႔ အိပ္မက္ကေလးေရ
ေႏြ မိုး ေဆာင္း
ေျပာင္းလဲေပမဲ့
အိပ္မက္တစ္ခုတည္းကိုပဲ
တစ္စိုက္မတ္မတ္မက္တတ္တဲ့
ငါ့ကို
နိဳးထခြင့္ျပဳပါေတာ့။

မွားယြင္းသြားေသာသီအိုရီ

သက္ေရာက္မွဳတိုင္းမွာ
တန္ျပန္သက္ေရာက္မွဳရွိတယ္တဲ႔
နယူတန္ရဲ ႔ "နိယာမ"
ေမတၱာဆိုတာေရာင္ျပန္ဟပ္တယ္တဲ့
ဗုဒၶတရား
မင္းနဲ႔ေတြ႔မွ
အားလံုးမွားျပီေပါ့
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ေပးေပးျပီး
ေ၀းခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္
ဘၾကီးေအာင္လို ညာရက္ခဲ့တယ္။

ရင္ဖြင့္ေဖာ္

မြန္းၾကပ္လြန္းျပီ
ဒါဏ္ရာေတြကမ်ားလြန္းျပီ
ကံၾကမၼာရဲ ႔ရိုက္ပုတ္မွဳေတြက
လြန္လြန္းျပီ
ေလာကဓံတဲ ့
ေသြးစိမ္းရွင္ရွင္က်ေအာင္
ငါ ခံစားခဲ့ဖူးျပီ
ပတ္၀န္းက်င္မွာ
မ်က္ႏွာငယ္နဲ႔ ေနခဲ့ရတဲ့ဘ၀က
အခ်ိန္ၾကာလြန္းျပီ
ဘယ္ေတာ့မွလြတ္ေျမာက္မွာတဲ့လဲ
ေန႔ေန႔ညည
ဒုကၡေတြက နွိပ္စက္နိဳင္လြန္းတယ္
ရင္ဖြင့္ေဖာ္ရယ္.....
ေသြးဆုတ္ျဖဴေရာ္ေနတဲ့
ငါ႔ရဲ ႔စိတ္၀ိညာဥ္ေတြကို
ဘယ္လိုေႏြးေထြးမွဳမ်ိဳးနဲ႔
ႏွစ္သိမ့္ေစမွာလဲ
အေ၀းကေန
တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္က
ေႏြးေထြးေစၾကမယ္ေလတဲ႔
ဒါေပမဲ႔.........
မင္းမရွိတဲ႔ မနက္ျဖန္တိုင္းအတြက္
ပစၥဳပၸန္ကိုခ်န္လွပ္ျပီး
အနာဂါတ္ကို......
ငါဘယ္လိုႏွလံုးသားမ်ိဳးနဲ႔
ရပ္တည္ျပီး
ေမာင္းနွင္သြားနိဳင္မွာတဲ့လဲ။

Thursday, June 5, 2008

ရင္ကြဲေတး

မူမမွန္ေသးတဲ႔ ငါ့ရဲ႕ရင္ခုန္သံတိုင္းမွာ
မင္းရဲ႕အသည္းခြဲ ေတးသံေတြပါတယ္
မင္းနဲ႔ငါရဲ႕အျဖစ္
မင္းကခ်န္ရစ္ခဲ႔မွေတာ့
ငါ့အတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္
အရာရာတိုင္းဟာ....
ကံၾကမၼာ အဆိပ္သင့္ေနခဲ႔ၿပီေလ
မင္းဟာ ငါ့အတြက္ ဗဒိုင္းပြင့္
အဆင္းမလွတဲ႔ ဆင္ၿမီးလက္စြပ္ကို
ၾကာေတာ့လည္း....
စြန္႔ရက္ရဲၿပီေပါ့
စြန္႔ပစ္သြားသူ ႏွလံုးသားမွာေတာ့
ေၾကနပ္မႈအတိ
ေပ်ာ္႐ႊင္မႈ အျပည့္နဲ႔
အစြန္႔ပစ္ခံလူသားမွာေတာ့
ေၾကကြဲမႈ အလြမ္းေတးတစ္ပုဒ္
ရင္ကြဲေအာင္ ေအာ္ဟစ္
အသက္နဲ႔ခႏၶာ စြန္႔ခြာရသည္အထိေပါ့။

ႏွင္းဆီ႐ိႈက္သံ

ငါဟာ ပြင့္ျခင္းနဲ႔ မပြင့္ျခင္းၾကားမွာ
ေတြေဝစြာ ရပ္ေနဆဲ
ဆတ္ကနဲခူးဆြတ္မႈကို ခံခဲ့ရ
အၿငိဳးတႀကီးနဲ႔
ျပန္လည္ထိုးခဲ့တဲ႔ ထိုးစစ္က
ငါကိုယ္တိုင္ ေသြးဆုတ္ျဖဴေရာ္သြားတဲ့အထိ
ကမၻာေျမႀကီီးရဲ႕ အစြန္းတစ္ဖက္မွာ
က်လုဆဲဆဲ ငါ့ခႏၶာ
ခေရကို သတိရလိုက္မွ
အိုး.....ေနာင္တေတြေႏွာင္းခဲ့ေပါ့ ။
ေႂကြက်ေနတဲ့ မ်က္ရည္ပြင့္ဖတ္ေတြၾကားထဲက
ဝတ္မႈံတစ္ခုရဲ႕
ႏွင္းဆီ႐ိႈက္သံရင္ကြဲေတး
ခပ္ေဆြးေဆြးေလးကို
ငါ့ကိုယ္ငါ ျပန္ၾကားလိုက္ရတယ္

ေငြ

အိပ္မက္နိဒါန္း . . . . .
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တကယ္ေတာ့
ေဟာဒီေလာကၾကီးမွာ
ဘဝရဲ႕ တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းကို
ေငြေၾကးနဲ႔ ပိုင္းျဖတ္သြားတာခ်ည္းပါပဲ

ဇာတ္လမ္းအလယ္ . . . . .
တစ္ခါတစ္ရံ
ရင္ဖြင့္ေပါင္းသင္း
အရင္းႏွီးဆံုးဆိုတဲ႔
သူငယ္ခ်င္း ခ်င္းေတာင္မွ
ေငြဆိုတဲ႔ စကၠဴပါးပါးေလးေတြက
အစိမ္းေရာင္မုန္တိုင္းေတြကို
ေမြဖြားဖန္တီးေပးတတ္ရဲ႕

ရင္ကြဲေတးအဆံုး. . . . .
ႏွလံုးသားလည္း ပဲ့ေႄကြနာက်ည္း
အထီးက်န္
မူမမွန္ခ်င္ေတာ့ဘူး
ေငြ ဆိုတာ
႐ူးသြပ္သြားေအာင္လည္း လုပ္တတ္တယ္. . . . .။

ရင္ဘတ္ထဲက အဖိတ္အစင္ဝါက်မ်ား


ဘဝက
ေမြးဖြားလာကတည္းက
ငိုေၾကြးျခင္းနဲ႔ စခဲ႔တာဆိုေတာ့
တစ္ခါတစ္ခါ ေနပူခ်င္ပူမယ္
မိုး႐ြာခ်င္႐ြာမယ္
ငါ့ရဲ႕ တခဏတာစိတ္လြတ္လပ္မႈ
တစ္ဘဝစာ ထြက္ေပါက္ရွာမႈ
အတၱတစ္ခုကို ေ႐ွ႕တန္းတင္ၿပီး
အၿပီးစလြယ္ ကံၾကမၼာတစ္ခုကို
ဖန္တီးရယူလိုမႈ အတြက္နဲ႔ေတာ့
အေမ႔ရဲ႕ တစ္သက္စာအၿပံဳးကို
ငါ့ရဲ႕ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္အထိ ဖန္တီးေပးဖို႔
ရင္ဘတ္တစ္ခုလံုးနဲ႔ ထြန္းညိႇခဲ႔မယ္

ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္ ေကၽြးေမြးျပဳစုလာခဲ့တဲ့
ေက်းဇူးတရားေတြအတြက္
ဖတ္ခဲ့ဖူးတဲ႔ စာအုပ္ေတြ
သင္ၾကားခဲ႔ရတဲ႔ အတန္းပညာေတြက
အမွန္တရားကုိေတာင္
ေျပာခြင့္မရွိေတာ့ဘူးတဲ႔လား
သည္းခံႏိုင္စြမ္းဟာ
အရာရာကို ေအာင္ႏိုင္တယ္
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ျပန္ဆံုးမၿပီး
ဟန္ေဆာင္ဘဝနဲ႔ ကိုယ့္အျဖစ္က အံု႔ပ်က္ပ်က္
စိတ္ညစ္တိုင္း က်ခဲ႔ရတဲ႔မ်က္ရည္စက္ေတြက
လံုးဝကုန္ခမ္းသြားေတာ့မဲ႔အထိ
အေရာင္ဆိုးခံခဲ႔ရတဲ့
ျဖဴလႊလႊႏွလံုးသားက
ငယ္မွတ္မွတ္သြားတာေတာ့
ငါလည္း မတတ္ႏုိင္ဘူး

နာၾကည္းမႈေတြကိုၿမိဳသိပ္
ပိတ္ေနတဲ႔အခန္းတံခါးေတြျပန္ဖြင့္
မိန္းကေလးတစ္ေယာက္နဲ႔
လံုးဝ လံုးဝ မစပ္ဆိုင္တဲ႔
အေတြးဆိုး အေတြးညစ္ေတြကိုဖယ္ထုတ္
အေဝးကို ထြက္ေျပးခ်င္ေနတဲ႔
ခရီးေဆာင္ေက်ာပိုးအိတ္ကေလးေရ
ေျခလွမ္းေတြကို ျပန္သိမ္းေခါက္လို႔
ငါ့ရဲ႕မိုက္႐ူးရဲဆန္တတ္တဲ႔
ဂ်စ္ကန္ကန္ စိတ္ဓါတ္ေတြအတြက္
ေရခ်ိဳးသန္႔စင္လိုက္ၾကရေအာင္.........

Saturday, May 31, 2008

ေပးသနားပါ

ငါ၏ စစ္မွန္ေသာ ခ်စ္ျခင္းတရားအတြက္
အထီးက်န္ညေတြ ျဖတ္သန္းဖို ့အင္အား
ေပးသနားပါ
အိပ္ပ်က္ညေတြျဖတ္သန္းဖို ့အင္အား
ေပးသနားပါ
အထိအေတြ ့မဲ ့ခ်စ္ျခင္းေတြ
ခိုင္ျမဲ ဖို ့သစၥာတရား
ေပးသနားပါ
ေမ်ွာ္လင့္ျခင္းေတြ
ျပည့္၀လာေစမဲ ့ အလင္းမ်ား
ေပးသနားပါ
အလြမ္းေတြ ၾကံ ့ၾကံ ့ခံနိုင္ဖို ့အင္အား
ေပးသနားပါ
အလြမ္းအေဆြးေတြၾကား
အထီးက်န္ခံစား
တမ္းတေမ်ွာ္လင့္ျခင္းမ်ားစြာအတြက္
ဆံုဆည္းနိဳင္ဖို ့အခြင့္အလမ္းမ်ား
ေပးသနားပါ။

ၾကိဳက္မိတဲ ့စကားေလးတစ္ခြန္း

“နတၳိေလာေက အနိႏၵိေတာ”

ေလာေက ေလာက

အနိႏၵိေတာ အကဲ ့ရဲ ့ခံရလြတ္သူသည္

နတၳိ မရွိ

ေလာကမွာ အကဲ ့ရဲ ့ခံရလြတ္သူသည္မရွိ။

မင္းမရွိတဲ့ေနာက္


သူငယ္ခ်င္း........
စကားသံုးလံုးရဲ ့အတြင္းမွာ
ျဖဴစင္တဲ ့ ခ်စ္ျခင္းေတြပါတယ္
ျဖတ္လို ့မရတဲ ့ သံေယာဇဥ္ေတြပါတယ္
ေျပာျပလို ့မရနိုင္တဲ ့ နားလည္မွဳေတြပါတယ္

သူငယ္ခ်င္း.......
တစ္ေယာက္တစ္နယ္မွာ ေ၀းကြာေနလည္း
ဘယ္ေလာက္ေ၀းေ၀း
နွလံုးေသြးနဲ ့ သက္ေသတည္မယ္
နွလံုးသားက ခံစားမွတ္မိ
ျဖဴစင္မွု အျပည္နဲ ့ သူငယ္ခ်င္း
ႏွလံုးသားခ်င္းဆက္ထားမယ္

ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ သူငယ္ခ်င္း.......
ေဟာဒီကမၻာေျမမွာ
မင္းသာမရွိခဲ ့ရင္
ငါ ့ဘ၀ကေတာ့
ရွင္လ်က္နဲ ့ေသေနျခင္း ။

“နရီသစ္” ဆိုတဲ ့မဂၢဇင္းေလးမွာထည့္သြင္းေဖာ္ျပခံရဖူးပါတယ္ ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီမဂၢဇင္းက ေအာင္ျမင္မႈမရလိုက္ ပါဘူး။ အခု youth ဆိုတဲ့မဂၢဇင္းက အဲဒီ နရီသစ္နာမည္နဲ ့အရင္ကလုပ္ခဲ့တဲ့မဂၢဇင္းေလးပါ။ ဆရာေကာင္းသန္ ့ စီစဥ္ ထုတ္ေ၀ခဲ ့တာပါ။

ဂ်က္ပစီတစ္ေယာက္ရဲ ့အေတြး


အေမရယ္--
ေငြမရွိတဲ ့ သမီးရဲ ့ဘ၀က
ကားလမ္းနံေဘးက အစြန္ ့ပစ္ခံ ေရသန္ ့ဗူးခြံလို
အသံုးျပဳၿပီးသား တစ္ရွဴးတစ္ရြက္လို
နွိမ္နွိမ္ခ်ခ်ဆက္ဆံခ်င္ၾကရဲ ့
ေငြရွိလူတန္းစားေတြကေပါ ့ေလ
နာၾကည္းခ်က္ေတြ မုန္းတီးခ်က္ေတြ
ေရာျပြမ္းေနတဲ ့
အႏွိမ္ခံဘ၀ရဲ ့ သမီးငယ္ တစ္ေယာက္ဟာ
ဘယ္ေလာက္အထိမ်ား
ဘ၀ရဲ ့ခါးသီးမွဳဒါဏ္ကို
ခါးစည္းခံေနရအံုးမွာလဲ
ဂ်က္ပစီမိုးတိမ္တဲ ့
ေျပာခ်င္လည္းေျပာၾကပါေစ အေမရယ္
မိုးတိမ္တစ္ခုလို တည္ျငိမ္မႈမရွိတဲ ့
သမီးရဲ ့ဘ၀မွာ
မိုးတိမ္လို လြင့္ေျမာေနေပမဲ ့
မိုးတိမ္လို အျမင့္မွာေနရေအာင္
သမီး ၾကံေဆာင္မွာပါအေမ
တစ္ေန ့ေန ့က်ရင္ေပါ ့
အဲဒီ ခပ္ပါးပါး စကၠဴရြက္ေတြနဲ ့
လူေတြကို လႊမ္းမိုးပစ္ႏိုင္ဖို ့။

ျဖစ္ခ်င္တာ ျဖစ္သင့္တာ ျဖစ္ေနတာ ေတြနဲ ့ “ငါ” (သို ့) အိပ္မက္ေသ

သူငယ္ခ်င္း ငါတို႔ေတြေျပာလာခဲ့တဲ ့ ရည္မွန္းခ်က္ပန္းတိုင္ ဆိုတာၾကီးကို ဘယ္လိုဒါဏ္ရာေတြနဲ ့ နင္ေလ်ွာက္ လွမ္းေနျပီလဲ ငါသိခ်င္လိုက္တာ။ ငါကေရာ ျဖစ္ခ်င္တဲ ့အရာေတြကိုမေျပာနဲ ့ ျဖစ္သင့္တာ၊ ျဖစ္ေနတာေတြကို ေရာ ေၾကေၾကနပ္နပ္နဲ ့လက္ခံျပီး ဘ၀ကိုေလ်ွာက္လွမ္းေနတယ္လို ့ နင္ထင္ေနျပီလား ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာ ရရင္ အခုအလုပ္မွာလည္း ငါအဆင္မေျပဘူးဟာ ငါတို ့ရဲ႕ပင္ကိုစိတ္ကိုက ဗိုလ္က်စိုးမိုး၊ ေခါင္းပံုျဖတ္မႈေတြကို မုန္းတီးရြံရွာတတ္ေတာ ့ ေတာ္ရံုတန္ရံုေနရာနဲ ့အဆင္မေျပေလာက္ဘူး ဆိုတာငါလည္းသိပါတယ္။
မိဘေက်းဇူး ဆပ္ဖို႔ မေျပာနဲ႔၊ ကိုယ့္ဘာသာေတာင္ မနည္းနပ္မွန္ေအာင္လုပ္ေနရတဲ ့ အေနအထားမွာ ငါ့ေမေမ ေျပာဖူးတဲ ့ စကားေလး သြားသတိရတယ္ မိဘႏွစ္ဦးကသား/သမီးဆယ္ဦးကို ေကၽြးေမြးထားႏိုင္ေပမဲ့ အဲဒီ သား/သမီးဆယ္ဦးက မိဘႏွစ္ဦးကို ျပန္ေကၽြးမထားႏိုင္ဘူးတဲ ့ သိပ္ဟုတ္တယ္ဟာ၊ ငါ ငါ့ေအာက္က ေမာင္ညီမေလး ေတြကိုေတာင္ မုန္႕ဖိုးမေပးႏိုင္ဘူး။ ငါ တစ္ခုခုေတာ့ ေျပာင္းလဲလုပ္ကိုင္သင့္ျပီဆိုတာ သေဘာေပါက္ပါတယ္။
တစ္ျခားမွာထြက္ျပီး လုပ္ရေအာင္ကလည္း ငါ့လက္ထဲမွာ ေငြမရွိဘူး၊ နင္ကေရာ ဒီအလုပ္မွာ ေနေတာ့မွာလား ငါတို ့ေတြ တစ္ခုခုေတာ့ေသခ်ာေပါက္ လုပ္ရေတာ့မယ္၊ ေၾသာ္...ဘ၀က ေက်ာင္းသင္ခန္းစာေတြထဲမွာ မသင္ ခဲ ့ရဖူးတဲ ့သင္ခန္းစာအသစ္ေတြနဲ႔ပဲ ျငိျငိေနတယ္...ၾကမ္းတယ္ဆိုတာထက္ လမ္းေပ်ာက္ေနတဲ ့ အေပအေတ ေလး တစ္ေယာက္ျဖစ္ေနျပီလို ့ ငါ့ကိုယ္ငါ သံုးသပ္မိတယ္၊ ဘ၀က ကဗ်ာမဆန္ေတာ့ ကဗ်ာေရးစရာ စကားလံုး လွလွေတြေတာင္ ငါ့ရင္ထဲက ထြက္မလာနိုင္ေတာ့ဘူး။
Life is Struggle တဲ ့.... ဘ၀က ရုန္းကန္ေနထိုင္ရျခင္းဆိုတာကို ငါလက္ခံပါတယ္။ ရုန္းကန္ေနရတာပါပဲ လားဟာ... အသက္အရြယ္နဲ ့စာရင္ ၾကံဳေတြ ့ေနရတဲ ့ ေလာကဓံက ပိုျပီးေတာ့ မ်ားေနလားလို ့ငါကိုကညံ့တာ လည္းျဖစ္မွာပါ။ ကိုယ္နဲ႔လံုး၀ကို မသက္ဆိုင္ဘူးလို ့သတ္မွတ္ထားတဲ ့ အလုပ္တစ္ခုကိုလုပ္ေနရတာဟာ ႐ံႈးနိမ့္ မႈရဲ ့လမ္းစေပၚကို ေလ်ွာက္ေနမိတာလား... ငါျဖစ္ခ်င္တာက ဘာလဲ၊ ငါျဖစ္ခ်င္တာေတြထဲမွာ အျဖစ္နိုင္ဆံုး အ ရာတစ္ခုကိုေတာင္ ငါဖန္တီးနိုင္စြမ္းမရွိေတာ့ဘူးလား....ငါသိေနတဲ့အသိေတြ၊ ငါလုပ္ေနတဲ့အလုပ္ေတြ ငါမက္ခဲ့ တဲ့ အိပ္မက္ေတြ ဘယ္ေတာ့တစ္ထပ္တည္းက်မွာလဲ “ အလုပ္မပါတဲ ့ ယံုၾကည္မႈဟာ အေသသက္သက္ပဲတဲ ့ ” ငါ အဲ့ဒီအိပ္မက္အေသၾကီးကို မက္ေနတာအခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ကုန္သြားျပီ။ ၂ ႏွစ္ဆိုတဲ ့ အတိုင္းအတာဟာ နည္း
မွမနည္းဘဲ အဲဒီအေသကို အရင္းျပဳျပီး ငါလႈပ္ရွားမွရေတာ့မယ္ မေပ်ာ္ေတာ့ဘူး၊ အခုအလုပ္ကထြက္သြားခ်င္ျပီ။
အဲ့ဒါ ကိုယ္ကပဲ သူတို႔ေနရာ မေရာက္ေသးလို႔ ဒီစည္းစိမ္မ်ိဳးကို မခံစားဘူးလို ့ မသိေသးတာလား .... ကိုယ္သာ အဲ့ဒီေနရာရခဲ့ရင္ လူေတြကို အဲ့လိုဆက္ဆံဖို ့ အေတြးထဲဲေတာင္ မရွိခဲ့ဘူး၊ အဲဒီေနရာရဲ ့ အရသာက သကာဖံုး ေနတဲ ့အဆိပ္ခြက္လိုပဲလား ...ေနရာတစ္ခုက လူေတြကို အဲ့လိုဆက္ဆံဖို႔ရမယ္ အ့ဲလိုလုပ္မွရမယ္ဆိုရင္ ငါ အညြန္႔တံုးသြားပါေစ အဲဒီေနရာမွာ ငါမလာေတာ့ဘူး ဘာဘဲေျပာေျပာ လူကိုလူလို နားလည္တတ္တဲ ့ ေနရာမွာ ငါလုပ္ခ်င္တယ္၊ အျပင္ေလာကကိုထြက္လိုက္ျပီ ဆိုတာနဲ႔အားလံုးဟာ ကိုယ့္အိမ္လိုမဟုတ္ဘူးဆိုတာကို ငယ္ ငယ္ကတည္းကေန မသင္ဘဲတတ္တယ္၊ သိခဲ့တယ္ ဒါေပမဲ႔ဟာ...သိခဲ့တဲ့အသိနဲ ့ လက္ေတြ ့နဲ႔က ကြာဟလြန္း ေနလားလို႔။လူတိုင္းမွာ ခံစားခ်က္တစ္ခုစီေတာ့ ရွိတတ္ၾကတာပဲမဟုတ္လား ... ဘ၀ဆိုတဲ့ေက်ာင္းမွာ အထက္ တန္းေက်ာင္းကလို စိတ္ကူးေတြနဲ ့ ျဖတ္သန္းခ်င္လို ့ဘယ္ရမလဲေလ ၾကာေလသိေလ သိေလ မလုပ္ခ်င္ေလ ေလေလေလ ေလတယ္ဟာ... အေပအေတနဲ႔ ေလေနတဲ့ဘ၀ကို ငါဘယ္လိုနည္းလမ္းနဲ ့ ေနရာမွန္ေရာက္ ေအာင္လုပ္ရမလဲ သူငယ္ခ်င္း။ ငါရဲ႕အိပ္မက္အေသကို အိပ္မက္ေလွေလးလို ေလွာ္ေခတ္သြားႏိုင္ေအာင္ လို အပ္ေနတာက ................. ။

စိတ္ပ်က္အားငယ္ေသာ အေတြးမ်ားႏွင့္ ႏွလံုးသားမွ ယိုစိမ့္စီးဆင္းလာေသာ ခံစားခ်က္မ်ားျဖင့္သာ ေရးဖြဲ႕ပါ သည္။ မည္သူ႔ကိုမ်ွ ထိခိုက္နစ္နာေစလိုေသာ သေဘာထားမွမရွိပါ။ တိုက္ဆိုင္မႈရွိက ထိုသူကိုသာ ရည္ညႊန္းပါ သည္။ :P

Friday, May 30, 2008

ၿမိဳ႕ကေလး---------သို ့

ေတာင္တန္းျပာျပာႏွင့္ ေတာင္က်ေခ်ာင္းေရၾကည္ၾကည္စိမ္းစိုေနတဲ ့ေတာတန္း ေရႊေရာင္လႊမ္းေနတဲ ့ စပါးခင္း ေတြနဲ႔ျပည့္ႏွက္ေနတဲ့ျမိဳ႕ကေလး ----ကမၻာမွာမ်က္ႏွာရေနတဲ ့အဖိုးတန္ကၽြန္းသစ္အေျမာက္အမ်ားကို ထုတ္ေပး ေနတဲ ့ရိုးမေတာင္တန္းျကီးေတြရဲ ့အလယ္မွာ တည္ရွိေနတဲ့ျမိဳ ့ကေလး-----ဖန္းခါးေျမလို ့တင္စားေခၚေ၀ၚၾကတဲ႔ မေကြးတိုင္း ေဆာျမိဳ ့နယ္အတြင္းမွာ တည္ရွိေနတဲ ့ ေယာနယ္ေတာင္ပိုင္းရဲ ့ ေရွးေဟာင္းသမိုင္း၀င္ျမိဳ ့ကေလး ေရ----ေတာင္တန္းျပာျပာေတြက နင့္ကို ၀ွက္ထားၾကတယ္ ေတာင္က်ေခ်ာင္းေရၾကည္ၾကည္ေတြက နင့္ကို၀န္းရံ စီးဆင္းေနျကတယ္ေနာ္ တခါတရံမွာ ေျမာက္ျပန္ေလနဲ ့အတူ “ေခါနုစုမ္”လို ့ေခၚတဲ ့ “၀ိတိုရိယ” ေတာင္ ေပၚက ေတာင္ဇလပ္ရနံ ့ေတြက ေလအေနာ့မွာ ေဆာ့ကစားလာတတ္ျကေသးရဲ ့ေနာ္ ေကာင္းကင္ျပာျပာ ျကီးကလည္း ျမိဳ ့ကေလးရဲ ႔သဘာ၀ရွဳခင္းအလွကို ပံ့ပိုးျဖည့္ဆည္းေပးထားျပန္ပါရဲ႕--ဆည္းဆာညေနခ်ိန္ မွာေတာ့ ေတာင္တန္းျပာျပာေပၚ ေမးတင္ထားတဲ့ ေန၀န္းနီနီရယ္ ျဖဴလႊလႊတိမ္စိုင္ေတြရယ္ဟာ ေတာင္က် ေခ်ာင္း ေရ ၾကည္ၾကည္ေပၚမွာ အရိပ္ထင္ေနတဲ ့ျမင္ကြင္းက မ်က္၀န္းထဲမွာတင္မက ႏွလံုးသားထဲမွာပါ စြဲထင္ က်န္ရစ္တယ္ဆိုရင္လိုတယ္လို ့ေတာင္ ေျပာၾကအံုးမွာပါ ေသခ်ာပါတယ္ ။
ျမိဳ ့ကေလးေရ........ ႏွင္းေတြေ၀ ျမဴေတြဆိုင္းေနတဲ့ ေဆာင္းမနက္ခင္းတိုင္းရဲ ့ျမင္ကြင္းဟာ ႏွင္းစက္ ေတြရႊဲက်ေနတဲ့ စိမ္္းစိုစို ျမက္ခင္းေတြနဲ႔ထြက္ျပဴစေနမင္းရယ္ဟာ အဲဒီျမိဳ ့ကေလးမွာလွပစြာေနရာယူထားတတ္ ျပန္ပါရဲ႕၊ ျမင္ျမင္ခ်င္းက်ိန္၀င့္ပါရဲ ့ ျမိဳ ့ကေလးေရ---အဲဒီမနက္ခင္းေလာက္လွတဲ ့အလွစစ္စစ္ကို ဘယ္ေနရာ မွာမွမေတြ ့ခဲ့ဖူးေၾကာင္းကိုေပါ ့၊ဟိုးအေ၀းကလွမ္းျမင္ေနရတဲ ့ေတာင္ကုန္းထက္က ထံုးျဖဴျဖဴေစတီေတြရယ္
ျမိဳ ့လယ္မွာရွိတဲ့ ေရႊေရာင္တ၀င္း၀င္းနဲ႔ ေယာနယ္တစ္ခုလံုးရဲ ့တန္ခိုးၾကီးေစတီတစ္ဆူျဖစ္တဲ ့ “ျမမာလာ” ေစတီ ရယ္ စိမ္းလဲ့ေနတဲ့ကန္မွာၾကာမ်ိဳးစံုနဲ႕ျပည့္ႏွက္ တင့္တယ္လွပေနတဲ့ ျမိဳ႕လယ္ကန္ၾကီးနံေဘးက ေျခာက္ဆူ ေစတီေတြရယ္က ျမိဳ ့ကေလးရဲ ့ စိတ္အလွနဲ ့ဓါနတရားေတြကို ေဖာ္ၾကဴးေပးတတ္ျပန္ပါရဲ ့........
ျမိဳ႕ကေလးေရ ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕မ်ိဳးဆက္သစ္ရတနာေတြကို ေဖာ္ထုတ္ေပးေနတဲ့ အ.ထ.ကေက်ာင္း အေဆာက္အဦး ၾကီးကလည္း ျမိဳ ့ကေလးရဲ႕ ဂုဏ္သိကၡာကို တည္ျငိမ္စြာေဖာ္ျပ ေနတတ္ျပန္ျပီေလ၊ တိုက္နယ္ ေဆးရံုနေဘးက စိန္ပန္းေတြအံု႔ဆိုင္းေနတဲ ့ မူလတန္းေက်ာင္း ၊ရပ္ကြက္စာၾကည့္တိုက္၊ သစ္ေတာဌာနရံုး ၊ၾကံ႕ ခိုင္ေရးရံုး ၊အစိုးရရံုးေတြနဲ ့ တဆက္ တည္းလိုရွိေနတဲ ့ ဘုန္းေတာ္ၾကီး စာသင္ေက်ာင္းတိုက္ေတြကလည္း ခံ့ညား ထည္၀ါစြာနဲ႔လာသမ်ွဧည့္သည္ ကို ဖိတ္ေခၚၾကိဳဆိုေနၾကတယ္ေလ၊ ျမိဳ႕ကေလးေရ လက္ၫိႈးထိုးရင္မလြဲ ေလာက္ေအာင္ေပါမ်ားလွတဲ့ ေစတီေတြတည္ရွိတာေၾကာင့္ “ဒုတိယပုဂံေျမ”လို႕ေခၚေ၀ၚတင္စား မွားမယ္ မထင္ပါလားေနာ္......
ပကာသနမဖက္တဲ ့သဘာ၀အလွစစ္ေတြနဲ ့ တည္ရွိေနတဲ ့ျမိဳ ့ကေလးေရ............ ကံစမ္းမဲျခစ္ရတာ ထက္ေတာင္ပိုျပီးေတာ့ေ၀၀ါးေသးတဲ့ငါ႔ကံၾကမၼာကအေ၀းေရာက္သူငယ္ခ်င္းေတြကို အားက်တမ္းတ လြမ္းဆြတ္ သတိရေနရံုကလြဲျပီး ဘာလုပ္လို႔ရမွာတဲ့လဲ....ငါမွတ္မိသေလာက္ ငါ့ဘက္ကေနတစ္ခါမွ ရပ္တည္မႈမရွိတဲ ့ ငါ့ရဲ႕ ကံၾကမၼာကိုလည္း အျပစ္မဆိုခ်င္ပါဘူးေလ..ဒါေပမဲ့ ေသခ်ာတာကေတာ့ ၿမိဳ႕ကေလးေရ ငါဟာ ေမ်ွာ္လင့္ ခ်က္မထားဘဲ ယံုၾကည္ခ်က္ထားတတ္တဲ့လူစားပါ ။ငါ့ဆႏၹေတြ တစ္ေန႔ေန ့ျပည့္မယ္ဆိုတာကိုေပါ ့......
ၿမိဳ႕ကေလးေရ ငါဟာ ရင္ထဲမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြကို လြမ္းတဲ့စိတ္ေတြရယ္(တစ္ခ်ိဳ႕)ေ၀ဖန္တတ္တဲ ့ပတ္၀န္းက်င္နဲ ့ မေျပမလည္မၾကည္မလင္ျဖစ္ေနတဲ ့ ငါ့စိတ္ေတြရင္ထဲမွာ ျပည့္ေနတဲ ့ နာက်ည္းခ်က္၊ မုန္းတီးခ်က္ ေတြကို ၿမိဳ႕ကေလးကိုတိုင္တည္ငိုေၾကြးျပီး ရင္ဖြင့္ေျပာခဲ့တဲ့ရက္ေတြ အေျမာက္အမ်ားရွိတယ္ဆိုတာ ၿမိဳ႕့က ေလးေရ မင္းနဲ႕ငါသာအသိဆံုးပါကြာ တစ္ခါတစ္ရံ ဖိုးေရႊလမင္းႀကီးက သူ႕၀တ္ရံု၀ါ၀ါၾကီးကို ၿမိဳ႕့ကေလး ေပၚျဖန္႔က်က္ထားတဲ့ ညေတြမွာဆို ကာရံမညီကဗ်ာေတြ သဲစဥ္မဲ့ေတးသြားေတြရဲ ့အလိုက္ကိုရွာရင္း မိုးလင္း ခဲ့တဲ့ အိပ္ပ်က္္ညေတြမ်ားျပီေပါ ့ဟာ..... ဒီလို ငါ့ခံစားခ်က္ေတြကို အၿမဲအလိုက္တသိ နားလည္ေပးတတ္တဲ ့(ေပးခဲ့တဲ့)ၿမိဳ႕ကေလးေရ “ေတြ႕ၾကံဳဆံုကြဲ” ျဖစ္ၿမဲဓမၼတာမို႔ မင္းနဲ႕ငါမခြဲခြာခ်င္ေပမဲ့လည္း ကံၾကမၼာေစရာ အတိုင္း ခြဲခြါရအံုးမယ္ေနာ္ ႏႈတ္ဆက္ခဲ့တယ္ ျမိဳ ့ကေလးေရ နင္နဲ ့ငါ ျပန္ဆံုမဲ ့ေန႕ကို ရင္ခုန္စြာနဲ ့ငါေမ်ွာ္လင့္ ေစာင့္စားရင္းငါ့ရဲ ႔ယံုၾကည္ခ်က္ဆိုတဲ့တာ၀န္ကိုထမ္းေဆာင္ဖို႔ ငါသိပ္ခ်စ္တဲ့ၿမိဳ႕ကေလးေရ ခဏေတာ့ႏႈတ္ဆက္ ခဲ့ပါရေစေနာ္ ......
ၿမိဳ႕ကေလးေရ ငါဟာဘာရမယ္မွန္း မသိေသးတဲ ့ ကံၾကမၼာနဲ့အတူ ငါ့ရဲ႕အတၱေတြ မာနေတြကို ဂူသြင္း ျပီး ျပင္းျပတဲ ့စိတ္ဆႏၹေတြ ယံုၾကည္ခ်က္ေတြ အျပည့္တင္ေဆာင္ထားတဲ ့ ဘ၀ရတားၾကီးကိုစီးနင္းရင္း မိုင္ ေထာင္ ခ်ီေ၀းတဲ ့ ၿမိဳ႕့ၾကီးတစ္ၿမိဳ႕့ဆီကို ခံစားခ်က္၊ နာၾကည္းခ်က္ေတြနဲ႕ခရီးကို အျပင္းႏွင္ခဲ့တယ္ေလ ဒါေပမ့ဲ ၿမိဳ႕ကေလးေရ .....ငါက ႏွစ္ေကာင္ေၾကြးထားရတဲ ့လူဆိုေတာ့ မျဖစ္ျဖစ္တဲ ့နည္းနဲ ့“ကင္း”ရဖို႔ကိုေတာ့ၾကိဳးစား ရမွာပဲ၊ ေသခ်ာပါတယ္ ၿမိဳ႕့ကေလးေရ ငါဟာ ျဖစ္ခ်င္တာထက္ ျဖစ္သင့္တာကို ဦးစားေပးတတ္တဲ ့လူစားပါ.....
ၿမိဳ႕ကေလးေရ ၿမိဳ႕့ၾကီးျပၾကီးေတြရဲ ့ ၾကိဳဆိုမႈကေတာ့ ခမ္းနားတဲ့အေဆာက္အဦးၾကီးေတြ၊ ေခတ္မွီ အားကစားကြင္းေတြ၊ ႐ႈပ္ေထြးေနတဲ ့ကားလမ္းမၾကီးေတြ ဘယ္ေနရာမွာၾကည့္ၾကည့္ မိုးထိလုေအာင္ ျမင့္မားေန တဲ့တိုက္တန္းၾကီးေတြက လိႈက္လွဲစြာၾကိဳဆိုခဲ့ၾကပါတယ္ဟာ၊ ကြန္ျပဴတာသင္တန္းေတြ၊ စကားေျပာသင္တန္း ေတြတက္ရင္း တဖက္တလမ္းကေန ၀င္ေငြရွာျပီး အလုပ္လုပ္ေနၾကတဲ့ နယ္ကလူငယ္ေလးေတြရဲ ့ဘ၀ဟာ အတုယူအားက်ဖို႕ေကာင္းသလို တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း အရမ္းစိတ္ပ်က္ဖို႔ေကာင္းတယ္ဟာ၊ မီးမလာ၊ ေရမခ်ိဳးရနဲ ့ အခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ စုေနရၿပီး လြတ္လပ္မႈသိပ္မရွိဘူးဟ၊ တစ္ခါတစ္ရံမွာ စက္ရံုကထြက္ တဲ ့မီးခိုးလံုးၾကီးေတြ၊ ေစ်းထဲကအနံ႔အသက္ေတြ၊ ကားေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာရဲ ့ အခိုးအေငြ႕ေတြနဲ႕မြန္းၾကပ္ ပိတ္ ေလွာင္ေနတဲ့ ေလပူပူေတြကို ရွဴရွိဳက္ရတိုင္း နင့္ဆီကိုျပန္ေျပးခဲ့ခ်င္တဲ့ငါ့ရဲ႕စိတ္ေတြကို ထိန္းခ်ဳပ္ျပီး ငါ့ဘ၀အတြက္ ပဲ ေလဆိုတဲ ့ ခံယူခ်က္နဲ ့ အသက္ဆက္ခဲ ့ရသူပါ။
ၿမိဳ႕့ကေလးေရ .......ဟိုးအရင္တုန္းက မင္းနဲ ့ငါ့ရဲ႕အျဖစ္ဟာ အတိတ္မွာခပ္ေရးေရး က်န္ေနခဲ့ေပမဲ ့ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ အလြမ္းေတြအျဖစ္ ေထြးပိုက္ထားေနဆဲပါ ၿမိဳ႕့ကေလးေရ......ေန၀င္ခ်ိန္မွာ ၿမိဳ႕့ကေလး ရဲ႕လတ္ဆတ္တဲ ့ေလႏုေအးကိုရွဴရွ္ိဳက္ျပီး သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ ့အတူၿမိဳ႕ကေလးရဲ ့ေနရာအႏွံ ့ စက္ဘီးေလ်ွာက္စီး ခဲ့ၾကတာကိုေတြးမိတိုင္း သတိရမိ လြမ္းမိတယ္ဟာ။ ၿမိဳ႕့ကေလးရဲ႕ေလႏုေအးကို တစ္၀ၾကီးရွဴရွိဳက္လိုက္ခ်င္ပါရဲ႕။
ေကာင္းကင္ျပာျပာ တိမ္စိုင္ေဖြးေဖြး ေတာင္က်ေခ်ာင္းေရ ခပ္ေအးေအးနဲ ့ ၿမိဳ႕ကေလးရဲ႕ ေန၀င္ခ်ိန္အလွကို တမ္းတမိျပန္ပါရဲ႕ေလ ဒါေပမဲ ၿမိဳ႕ကေလးေရ ေရာက္တဲ့အရပ္ မွာေပ်ာ္ေအာင္ေနတတ္တာကိုက အရည္အခ်င္း တစ္ရပ္ပဲတဲ့ သိတယ္မဟုတ္လား ပ်င္းတယ္ဆိုတာေတာ့ ငါ့မွာမရွိပါဘူး။ ၿမိဳ႕့ျပရဲ႕ခါးသီးမႈဒါဏ္ေတြကို ၾကိတ္မွိတ္ ခံျပီး တစ္ခါတစ္ရံ စိတ္ဓါတ္က်တတ္တဲ့ငါ့ကို စာအုပ္ေကာင္းေတြက ကုစားေပးခဲ့ၾကတယ္ေလ...ၿမိဳ႕့ျပကေပး လိုက္တဲ့ ဗဟုသုတအေတြ႔အၾကံဳပညာေတြနဲ႕ ငါ႔ရဲ႕ၿမိဳ႕ကေလးကို ျပန္ျပီးအက်ိဳးျပဳနိုင္ဖို႕ဆိုတဲ့စိတ္ဓါတ္နဲ႔ရပ္တည္ မႈတစ္ခုရဖို႕အတြက္သာ ၿမိဳ႕ျပမွာ ခက္အခဲေတြၾကားထဲက ရိုးသားၾကိဳးစားျပီး ျဖစ္သလိုေနခဲ့တယ္ ဆိုတာ မင္း လည္းသိမွာပါ။ ပညာေတြစံုဗဟုသုတေပါင္းစံုနဲ ့လူေတြရဲ႕အေၾကာင္းကိုလည္း ေၾကညက္သေလာက္ရွိေနပါျပီ။
ၿမိဳ႕့ကေလးေရ.....မၾကာခင္ရက္ပိုင္းအတြင္းမွာ နင့္ဆီကို ငါျပန္လာရေတာ့မယ္ဆိုတာ နင္ရုတ္တရက္ ၀မ္းသာသြားေအာင္လို႔ ငါၾကိဳေျပာမထားခ်င္ဘူးဟာ....နင္နဲ႕ေတြ႕ေတာ့မွဘဲ ငါ့ရဲ႕အေတြအၾကံဳအခက္အခဲေတြ ကို ရင္ဖြင့္ခ်င္ပါေသးရဲ ့ၿမိဳ႕ကေလးေရ လြတ္လပ္ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းေတြ ရင္မွာေပြ႔ျပီးၿမိဳ႕ကေလးဆီ ငါျပန္လာခ့ဲ့ျပီ ေလ၊ ၿမိဳ႕့ကေလးကိုေရာက္ခါနီးေလ ငါ့ရင္ခုန္ႏႈန္းေတြက ပိုလို႔ျမန္လာေလပါပဲ ၿမိဳ႕့ကေလးကေရာ အရင္လိုပဲ လား၊ ဘာေတြေျပာင္းလဲသြားျပီလဲလို႕ ေတြးရင္းအရမ္းသိခ်င္ ေရာက္ခ်င္လာျပီဟာ...“ေလာင္းရွည္ၿမိဳ႕့မွ လိႈက္ လွဲစြာ ၾကိဳဆိုပါ၏”တ့ဲ... ၿမိဳ႕့ကေလးရဲ႕ မေျပာင္းလဲေသာ ေႏြးေထြးတဲ ့ၾကိဳဆိုမႈကိုေတြ ့လိုက္ရေတာ့ ငါ့ရင္ထဲမွာ ေျပာမျပတတ္ေအာင္ ၀မ္းသာမိတယ္ဟာ ၿမိဳ႕့ကေလးမေျပာင္းလဲတဲ ့ ေမတၱာနဲ႔ငါ့ကိုထာ၀ရၾကိဳဆို ေနဆဲပဲေနာ္ ၿမိဳ႕့ကေလးက လူေတြကေရာ ၾကိဳၾကမွာလား ၊ ငါ သိပ္သိခ်င္ေနျပီ ႏွစ္အေတာ္ၾကာခြဲခြါခဲ ့တဲ ့ ဇာတိၿမိဳ႕ကေလး ဟာ အေဆာက္အဦးေတြ တိုးတက္ေျပာင္းလဲလာတာကလြဲျပီး အရင္လိုဘဲ သာေမာဖြယ္ရာ ရွိေနေသးျပန္ပါရဲ႕
ၿမိဳ႕့ကေလးေရ.... အခုေတာ့ငါ ့ဆႏၹေတြျပည့္၀ခဲ့ပါျပီ၊ ငါ့ရဲ ့ဇာတိၿမိဳ႕ကေလး အေၾကာင္းကို ေဘာင္ထဲက အရုပ္ေတြကေနတဆင့္ ေျပာျပခြင့္ရေတာ့မယ္။ (စကၠဴ) စာရြက္ျဖဴျဖဴေလးေတြေပၚက စကားစုေလးေတြကေန လည္း ေျပာျပခြင့္ရေတာ့မယ္ေလ။ ငါ့ရဲ႕ထာ၀ရအေဖာ္ေကာင္း ၿမိဳ႕ကေလးအေၾကာင္းကိုေပါ ့။ ငါတတ္ထားတဲ ့ ပညာေတြကို လူထုကိုျဖန္႔ေ၀ျပီး လူသားအားလံုး ဒုစရိုက္ကင္း ဥပေဒတြင္းကေန လႈပ္ရွားေနနိုင္ဖို႔ကိုေပါ ့။ လူသားအားလံုးအမွားနဲ႔ အမ်ားဆံုးကင္းေအာင္ ေနထိုင္လႈပ္ရွားနိုင္ဖို ့ အေမွာင္ထဲ ကအလုပ္ေတြကို တိုက္ဖ်က္ ျပီး အလင္းေတြ ထြန္းၫိွေပးဖို ့ (အမွားလုပ္တဲ ့လူတစ္ခ်ိဳ ့)ငါျပန္လာခဲ့ျပီၿမိဳ႕့ကေလးေရ....။ အားလပ္တဲ ့အခ်ိန္ ေတြမွာေတာ့ ငါ့ရဲ့သူငယ္ခ်င္းေကာင္း ၿမိဳ႕့ကေလးအေၾကာင္းကို အားလံုးသိေအာင္ ပန္းခ်ီကားေတြ စာအုပ္ေတြ နဲ ့ ေျပာခ်င္ေရးခ်င္ပါရဲ ့ ၿမိဳ႕့ကေလးကေရာ ေက်နပ္စြာခြင့္ျပဳမွာပါေနာ္........
ၿမိဳ႕့ကေလးေရ “ဟန္ေဆာင္ေသာမိတ္ေဆြသည္ရန္သူထက္ဆိုးသတဲ့” မင္းနဲ႔ငါ ဘာမဆို ပြင့္ပြင့္လင္း လင္း သူငယ္ခ်င္းအရင္းၾကီးေတြမို ့ တစ္သက္တာ ထာ၀ရ လက္တြဲမျဖဳတ္ႏႈတ္မဆက္ေၾကး.......ဘယ္ေတာ့မွ ႏႈတ္မဆက္ေၾကး Never Say Goodbye ၿမိဳ႕့ကေလးေရ.............
ကၽြန္မရဲ ့“ေယာ” နဲ ့ လူတစ္ခ်ိဳ ့ၾကားမွာ လြဲမွားေနတဲ ့ သံသယစိတ္ေတြကို ေခ်ဖ်က္ျပီး ရိုးသားျဖဴစင္တဲ့ ေယာကို အမွန္အတိုင္း ရွဳ ျမင္သံုးသပ္ၾကမယ္ဆိုရင္ ကၽြန္မဟာ “ေယာ”နဲ ့လူတစ္ခ်ိဳ ့ရဲ ့ၾကားက အနင္းခံတံတား တစ္စင္း ျဖစ္ရက်ိဳ းနပ္ပါတယ္ ။ကၽြန္မရဲ ့ ေယာ အတြက္ဆို လူေတြ ဘယ္လိုနင္းနင္း တံတားတစ္စင္း အျဖစ္
၀ပ္စင္းျပီး ဘ၀နဲ ့ရင္း ခင္းေပးလိုက္ခ်င္တယ္ ေယာ အတြက္ဆို တံတားျဖဴ ေလးတစ္စင္း ထာ၀ရ
ခင္းေနမယ့္ ....... ေယာျဖဴ

သဇင္လမ္း

ဖုန္ထူထူေျမနီလမ္းေလးတစ္ခု
အေမွာင္ထုကိုအံတုရင္း
အလင္းပ်ပ်နဲ ့သဇင္ညကို
၀ိုးတ၀ါးေလ်ွာက္လွမ္း
ဒီလမ္းမွာ---
လမ္းမီးတိုင္မရွိဘူး
ပလက္ေဖာင္းမရွိဘူး
ပလီပလာခ်စ္တင္းေႏွာရင္း
တီတီတာတာရယ္သံမ်ား
ၾကားေနရတယ္
ႏွစ္ကိုယ္တူၾကည္ႏူးေနၾက
ခ်စ္သူစံုတြဲမ်ား
ေတြ ့ျမင္ခဲ ့ရသည္လမ္းမကို
“ခ်စ္သူ ့လမ္းၾကား”
ပညတ္ထားေပးလိုက္တယ္
အားက်မိတာလား
သတိရမိတာလား
ေ၀ေ၀၀ါး၀ါးအေတြးေတြနဲ ့
ဒါေပမဲ ့ေလ----------
ေႏြရာသီရဲ ့ ေျခာက္ေသြ ့ေန ့ေတြမွာ
တစ္ကိုယ္ေတာ္ေလ်ွာက္လွမ္း
အဲဒီခ်စ္သူ ့လမ္းမွာေပါ ့
အလြမ္းေတြ တေပြ ့တပိုက္နဲ ့
ငါ ငို႐ိႈက္ခဲ ့ရဖူးတယ္။

အေ၀းခ်စ္

အလြမ္းေန ့ရက္
လွမ္းေတြ ့ခက္ခဲ (လည္း)
မွန္းဆပံုေဖာ္
တမ္းတေမ်ွာ္သည္
ခ်စ္သူဆီသို ့--
တစ္နယ္အေ၀းမွ
နာက်င္ေနေသာ ႏွလံုးသားနဲ ့--

ကဗ်ာဆရာ

ကဗ်ာဆရာဆိုတာ
အထီးက်န္ေ၀ဒနာ
တစ္ေပြ ့တစ္ပိုက္နဲ ့
ဘ၀ကိုစိတ္ၾကိဳက္ျဖတ္သန္းခ်င္တဲ ့လူသား
အေတြးမွားေနတဲ ့ေဘးစကားကိုမယံု
မွန္တယ္ထင္ရင္ဇြတ္လုပ္တတ္တဲ့ လူသား
အေရာအေႏွာကင္းကင္းနဲ ့
အခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာပဲ
သီးသန္ ့ကမၻာကိုတည္ေဆာက္
ဘာကိုမွမေၾကာက္တတ္တဲ ့လူသား
ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္မွ
ခံယူခ်က္မေျပာင္း
အတိမ္းအေစာင္းမခံ
အမွန္တရားအတြက္
ယံုၾကည္ခ်က္နဲ ့အသက္ဆက္တဲ ့လူသား
Plane တစ္ခြက္ကို အေဖာ္ျပဳ
အရာရာကို အံတုရင္ဆိုင္ရင္း
ကဗ်ာမဆန္တဲ ့လူသား
ကဗ်ာေရးတာမွားသလား

ေပးလွည့္ပါ

အိပ္စက္ျခင္းရယ္.........
ညရယ္..........
ကၽြန္ေတာ္ရယ္..........
လမ္းခြဲခဲ ့ၾကတာၾကာျပီ
ပုခက္လႊဲတဲ ့လက္ရဲ ့အုပ္စိုးမႈေတြ
ကၽြန္ေတာ္ ့ရဲ ့ကမၻာမွာ
မရွိေတာ့တဲ ့အခ်ိန္ကစလို ့ေပါ ့
အထီးက်န္ဆန္တဲ ့........
အေတြးေတြ အေတြးေတြ
ရူးသြားနိုင္တယ္
တကယ္ တကယ္ပါပဲ
ထိန္းခ်ဳပ္ထားနိုင္လို ့
ကၽြန္ေတာ္ဟာေလ
ခံစားခ်က္ေတြနဲ ့
ဆြံ ့အသြားခဲ ့ရျပီ
ေမေမရယ္..........
ကၽြန္ေတာ့္ကို ခြန္အားေတြေပးလွည့္ပါ
ေဟာဒီေလာကၾကီးမွာ ဆက္လက္ရပ္တည္ေနနိုင္ဖို ့

တစ္သက္စာအၿပံဳး

ေမေမေရ--
ေမေမမရွိကတည္းက
“မိုးျပိဳ တဲ ့ညေတြ ”
အေမွာင္အားေကာင္းတဲ ့
“ လမိုက္ညေတြ ”
ၾကယ္ေရာင္မဲ ့တဲ ့
“ အလင္းေပ်ာက္ညေတြ ”
လေရာင္ေ၀းတဲ ့
“ ညေမွာင္ေမွာင္ေလးေတြ ”
ဒါေပမဲ ့------
ႏွလံုးသားမွာ မျမဲ ရွင္သန္ေနတဲ ့
ေမေမ ့ရဲ ့အျပံဳ းေတြနဲ ့ပဲ
ဘ၀ကို ရင္ဆိုင္ရုန္းကန္ရဲတဲ ့သတၱိေတြ
အလိုအေလ်ွာက္
ေပၚေပါက္ရရွိလာခဲ ့ပါတယ္
ေမေမရယ္--------။

ေၾကးမံုတစ္ခ်ပ္ရဲ ့ျမင္ကြင္း

“ေယာ” ဆိုတာ
“ရိုးသားျခင္း” လို ့အဓိပၼါယ္ရတယ္ သူငယ္ခ်င္း
ျဖဴစင္မွဳေတြ ျပည့္ႏွက္ေနတဲ ့
ငါတို ့ရဲ ့ေယာေျမအလွေပၚကို
ဘယ္သူေတြ အမည္းစက္ခ်ခဲ ့သလဲ
ေရွးရိုးဆန္အယူသည္း(သည္း)တဲ ့ ေရွးလူၾကီးေတြလား
မစူးစမ္းမဆင္ျခင္ဘဲ ယံုလြယ္တတ္တဲ ့ ေခတ္လူငယ္ေတြလား
ေယာနယ္အေၾကာင္းေကာင္းေကာင္းမသိဘဲ
ေဂ်ာက္ခ်ေရးခဲ ့ၾကတဲ ့
စာေရးဆရာ မဟုတ္ေသာ စာေရးဆရာေတြေၾကာင့္လား
ငါတို ့ရဲ ့ေယာေျမကို
နာမည္ဆိုးေတြနဲ ့ဘဲျမင္သိခဲ ့ျကတယ္
ပံုေတာင္ပံုညာကိုေက်ာ္ျဖတ္
ေယာနယ္စပ္ကိုေရာက္ျပီဆိုကတည္းက
ေယာရဲ ့ျဖဴစင္ျခင္းေတြကို
ဘယ္သူပစ္ခြင္းမလဲ
ျဖဴစင္ရိုးသားမွဳသာမရွိခဲ ့ရင္
“ရိုးသားျခင္း”ဆိုတဲ ့စကားလံုးကို
ဘယ္သူေတြ စသံုးခဲ ့ၾကမွာလဲ
“ရိုးသားျခင္း” ဘြဲ ့တံဆိပ္
ဘယ္သူခပ္ႏွိပ္ခဲ ့မွာလဲ
တစ္ေခါက္တစ္ခါေလာက္
အေရာက္လာခဲ့ပါသူငယ္ခ်င္း
ေယာနယ္ကိုေရာက္ျပီဆိုကာမွ
မင္းရဲ ့အျမင္ေတြရွင္းျပီး
ငါတို ့ေယာေျမရဲ ့စိတ္အလွကို
မင္းအံ့ၾသရလိမ့္မယ္

Sunday, April 27, 2008

သတိရလို႔လြမ္းမိတယ္

သူငယ္ခ်င္း


လြမ္းတယ္သူငယ္ခ်င္းတို႕ရယ္ နင္တို ့နဲ ့အတူ စက္ဘီးတူတူစီးျပီး ေလ်ွာက္လည္ေနၾက
အဲဒီ ျမိဳ ့ကေလးကိုလြမ္းတယ္ ေယာဓေလ့ေတြနဲ ့ေ၀းျပီး တစ္နယ္တစ္ေက်း
မွာေနတာၾကာေပမဲ ့ ငါတို ့ရဲ ့ ေအးခ်မ္းလွပတဲ ့ေတာင္ေပၚျမိဳ ့ကေလးကိုလြမ္းတယ္
ေတာင္တန္းျပာျပာ ေတြၾကားထဲက ေရစီးသန္တဲ ့ေခ်ာင္းကေလးနဲ ့ အဲဒီျမိဳ ့က်ဥ္းက်ဥ္း
ေလးကိုတကယ္လြမ္းတယ္ ငါတို ့သူငယ္ခ်င္းေတြ အတူတက္ခဲ ့ၾကတဲ ့ အထက္တန္း
ေက်ာင္း၀န္းထဲက ငါတို ့ေတြစိုက္ခဲ ့ၾကတဲ ့ အပင္ေတြေတာင္ အေတာ္ၾကီးေနေတာ့မယ္ နံရံကပ္စာေစာင္ေတြေရးတိုင္း မပါမျဖစ္ ပါခဲ့ၾကတဲ ့ငါတို ့အဖြဲ ့ေတြလည္း တစ္ေယာက္တစ္ကြဲနဲ ့ေနာ္ ပန္းခ်ီဆြဲရမယ္ဆို ထမင္းေမ ့ဟင္းေမ ့
လုပ္ခဲ ့ၾကတဲ ့ ငါတို ့အဖြဲ ့ေတြကို ဆရာမက စာသင္ခန္းထဲ မနည္းဆြဲေခၚခဲ ့ရတာေတြ
မွတ္မိၾကေသးရဲ ့လား ကဗ်ာဆိုလည္းေရးလိုက္ ပန္းခ်ီဆိုလည္းဆြဲလိုက္ ေဘာ့လံုးပြဲဆို
ေျပးကန္လိုက္နဲ ့ဆရာ၊ဆရာမေတြ အားလည္းကိုး လက္လည္းလန္တဲ ့ ငါတို ့အဖြဲ ့ကေတာ့ 2000ျပည့္ႏွစ္ေအာင္ဆိုျပီး နာမည္ၾကီးဘဲေလ ရပ္ကြက္ထဲကလူေတြ သိပ္မၾကည္ မိဘေတြကလည္းသိပ္မၾကည္တဲ ့ ငါတို ့အဆိုးအေပအဖြဲ ့ၾကီး ျပန္ဆံု
ခ်င္တယ္ဟာ ဘယ္သူေတြကဘယ္လို ေျပာင္းလဲေနျပီလဲမသိေပမဲ ့ ေဘာ့လံုးပြဲၾကည့္
တိုင္း ငါနဲ ့အတူေက်ာင္းလစ္ျပီး ေဘာလံုးပြဲၾကည့္ခဲ့တဲ ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို သတိရတယ္ အားလံုးကအလုပ္ကိုယ္စီနဲ ့ လူၾကီးလိုေနေနၾကေပမဲ ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ ့
ေတြ ့ရင္ေတာ့ အရင္လိုလြပ္လပ္ေပ်ာ္ရြွင္မယ္လို ့ ငါထင္တယ္ အားလံုးကိုသတိရတယ္
ျပန္ဆံုခ်င္တယ္ဟာ ဒီတစ္ခါငါတို ့ေတြ ဆံုျဖစ္ရင္ ၀ိတိုရိယေတာင္ေပၚကို သြားျဖစ္
ေအာင္သြားခ်င္တယ္ဟာ မွတ္မွတ္ရရ ခရစၥမတ္ေန ့ျကီး မိုးေတြအရမ္းရြာလို ့မသြားျဖစ္
လိုက္တာကို မေမ့ဘူး တစ္ေန ့ေန ့ေပါ ့အားလံုးနဲ႔ ျပန္ဆံုခ်င္တယ္ အဲဒီေန ့ အျမန္ေရာက္ဖို ့ၾကိဳးစားရမွာဘဲဟာ အားလံုးကို သတိရေန လြမ္းေနတယ္ဟာ
ေယာနဲ ့ နင္တို ့အားလံုးကိုလြမ္းတယ္

ေမေမသို ့

ေမေမ

ျမိဳသိပ္ရတာမ်ားလြန္းလို ့ အရမ္းပင္ပန္းေနျပီေမေမရယ္ .........
မိသားစု ဆိုတာကိုေတြးမိတိုင္း စိတ္ပ်က္၀မ္းနည္းအားငယ္ေနမိတယ္ ။
မိဘနဲ ့ခြဲျပီး တစ္နယ္တစ္ေက်းအေ၀းမွာ အလုပ္လာလုပ္တဲ ့ လူခ်င္းတူေပမဲ့ ရံုးပိတ္ရင္အိမ္ျပန္ျပီး
နားခိုစရာမရွိေတာ့ အရမ္း၀မ္းနည္းမိတယ္။ အိမ္ဆိုတဲ ့ေႏြးေထြးမွဳကို မရခဲ့တာ (၃) ႏွစ္ျပည့္ေတာ့မယ္
ေမေမဆံုးတာ ၃ႏွစ္ျပည့္ေတာ့မယ္။ ေတြးလိုက္တိုင္း မေန႔တစ္ေန ့ကလိုပဲ မြန္းၾကပ္လာတယ္ ။
ေမေမဆံုးေတာ့ လံုး၀မ်က္ရည္မက်ေအာင္ ထိန္းထားခဲ ့လို႔လားေတာ့ မသိဘူး ..အခုခ်ိ္န္ထိေတြးလိုက္တိုင္း ရင္ထဲမွာဆို ့နင့္လာတယ္ ။ နားခိုစရာ ရင္ခြင္မရွိတဲ ့ ေမေမ့ရဲ႕သမီး ဘ၀ခရီးၾကမ္းၾကီးကို တစ္ေယာက္တည္း ႁကိုးစားျပီး ေလ်ွာက္လွမ္းေနပါတယ္။ စိတ္ပ်က္အားငယ္မွဳေတြႁကံုတိုင္း စာအုပ္ေတြဖတ္ျပီး ေျဖသိမ့္ေနရတယ္ ဘ၀က ကဗ်ာမဆန္ေတာ့ ကဗ်ာေရးစရာေတာင္ အခ်ိန္မက်န္ေတာ့ဘူး။ နုနုရြရြ စကားလံုး လွလွေတြလည္း ဖန္တီးနိဳင္စြမ္း မရွိေတာ့ဘူး။ ၀ါသနာထက္ ၀မ္းစာကို ဦးစားေပးရေတာ့ သူမ်ားစိတ္နဲ႔ကိုယ့္ကိုယ္ ျဖစ္ေနျပီ။ လက္ရွိဘ၀ အေပၚမွာ ေရာင့္ရဲတင္းတိမ္ေနတတ္တဲ ့ကိုယ့္ကိုယ္ကို မေက်နပ္ဘူး။ ႁကိုးစားမယ္ဆိုတဲ ့ကတိ
ေတြ ေမေမ့အတြက္ ဆိုတဲ့စိတ္ေတြနဲ ့ စကားလံုးလွလွေလးေတြနဲ ့ ကတိေတြအၾကိမ္ၾကိမ္ေပးျပီး ဘာတစ္ခု
မွ ေမေမ့အတြက္ လုပ္ေပးခြင့္မရလိုက္တဲ ့ ေမ့ေမ့ရဲ ့သမီးၾကီး ။အငယ္ႏွစ္ေယာက္ကိုလည္း ခုခ်ိန္ထိဘာမွျဖစ္ ေျမာက္ေအာင္ လုပ္မေပးနိုင္ေသးဘူး ေမေမရယ္ ...........
ေမေမ မသိလိုက္တဲ ့ ေနျပည္ေတာ္ဆိုတဲ့ေနရာမွာ သမီးအားလံုးနဲ ့ခြဲျပီးေတာ့အလုပ္လုပ္ေနတယ္ ေမေမရယ္ အေဆာင္မွာေနရတဲ့ဘ၀ကိုလည္း စိတ္ကုန္လာျပီ။ အိမ္ဆိုတဲ့အရာနဲ ့ ဘယ္ေတာ့မွေနခြင့္ရွိမွာလဲ ေမေမရယ္ ရင္ဖြင့္တိုင္ပင္စရာ အျမဲနားလည္ေပးတတ္တဲ ့ ေမေမ မရွိေတာ့ တစ္ခုုခုဆို သမီးတစ္ေယာက္တည္းပဲ ၾကိတ္ ခံစားေနရတာမ်ားေတာ့ အရမ္းမြန္းၾကပ္လာျပီေမေမ။ ေမေမ့ကို အိပ္မက္ထဲမွာေတြ ့တိုင္း ေမေမမေသဘူးတဲ ့ စကားေတြ အမ်ားၾကီးေျပာျပီးေတာ့ေပ်ာ္စရာၾကီးပဲ။ အိပ္မက္ကနိုးလာတဲ ့အခ်ိန္က်ေတာ့ အျပင္မွာ အမွန္တရား ကို ရင္ဆိုင္ဖို႔အားေမြးရျပန္ေရာ ေမေမရယ္။ လြမ္းတယ္ ဒါေပမဲ့အဲဒီအလြမ္းေတြကို ေျဖေဖ်ာက္ဖို႔အေျခအေနမွ မရွိေတာ့တာ။ ဒါေပမဲ ့ေမေမရယ္ သမီးရဲ ့ရင္ထဲမွာ အျမဲရွင္သန္ေနတဲ ့ ေမေမ့ကို သတိရ လြမ္းဆြတ္တိုင္း ေမေမျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ျဖစ္ေအာင္ သမီးၾကိဳးစားေနပါ့မယ္ ေမေမရယ္ .......... ။